эпаха́льны, -ая, -ае (кніжн.).

Які вызначае эпоху; важны, значны.

Эпахальныя творы мастацкай літаратуры.

|| наз. эпаха́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эпо́ха

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. эпо́ха эпо́хі
Р. эпо́хі эпо́х
Д. эпо́се эпо́хам
В. эпо́ху эпо́хі
Т. эпо́хай
эпо́хаю		 эпо́хамі
М. эпо́се эпо́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кайназо́йскі, -ая, -ае.

У выразе: кайназойская эра (спец.) — навейшая эра ў геалагічнай гісторыі Зямлі, якая ідзе пасля мезазойскай і ахоплівае сучасную эпоху.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гайду́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (гіст.).

1. Слуга, выязны лакей часоў прыгоннага права.

Панскі г.

2. Паўстанец-партызан на Балканах і ў Венгрыі ў эпоху турэцкага ўладарніцтва.

|| прым. гайду́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

асамбле́я, -і, мн. -і, -ле́й, ж.

1. Агульны сход якой-н. міжнароднай арганізацыі.

Генеральная А.

Арганізацыі Аб’яднаных Нацый.

2. (уст.). У эпоху Пятра I: баль, вечар з забавамі.

|| прым. асамбле́йны, -ая, -ае (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дырэкто́рыя, ‑і, ж.

Кіруючы орган дзяржаўнай улады ў эпоху французскай буржуазнай рэвалюцыі (1795–1799 гг.).

[Фр. Directoire з лац.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сузо́р’е, -я, мн. -і, -яў, н.

1. Адзін з участкаў, на якія падзелена зорнае неба для зручнасці арыентацыі і абазначэння зорак; характэрныя фігуры, утвораныя яркімі зоркамі.

С.

Вялікай Мядзведзіцы.

2. перан. Група выдатных дзеячаў, пісьменнікаў і пад., якія працуюць у адну эпоху.

С. талентаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ознаменова́ть сов. азнаменава́ць, адзна́чыць;

э́то откры́тие ознаменова́ло це́лую эпо́ху в исто́рии нау́ки гэ́та адкрыццё азнаменава́ла цэ́лую эпо́ху ў гісто́рыі наву́кі;

ознаменова́ть пра́здник торже́ственным собра́нием адзна́чыць свя́та ўрачы́стым схо́дам;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разнаро́днасць, ‑і, ж.

Уласцівасць разнароднага; неаднолькавасць. Ленінская думка пра складанасць і разнароднасць сусветнага рэвалюцыйнага працэсу знайшла пацвярджэнне ў сучасную эпоху. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лібералі́зм, ‑у, м.

1. Палітычны кірунак, які адстойваў свабоду буржуазіі ў феадальна-прыгонніцкую эпоху і ў эпоху буржуазных рэвалюцый, які стаў глыбока рэакцыйным з устанаўленнем палітычнага панавання буржуазіі і развіццём рэвалюцыйнай барацьбы пралетарыяту.

2. перан. Разм. Празмерная паблажлівасць, памяркоўнасць; шкоднае патуранне. Кашалёў заканчваў прамову крытыкай у адрас Янукевіча, абвінавачваючы яго ў мяккацеласці і залішнім лібералізме. Хадкевіч.

3. Уст. Вальнадумства.

[Ад лац. liberalis — свабодны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)