энкла́ў
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
энкла́ў |
энкла́вы |
| Р. |
энкла́ва |
энкла́ваў |
| Д. |
энкла́ву |
энкла́вам |
| В. |
энкла́ў |
энкла́вы |
| Т. |
энкла́вам |
энкла́вамі |
| М. |
энкла́ве |
энкла́вах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
энкла́ў, -ла́ва м., полит. энкла́в
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
энкла́ў, ‑лава, м.
Спец. Тэрыторыя або частка тэрыторыі дзяржавы, акружаная з усіх бакоў тэрыторыяй якой‑н. іншай дзяржавы; анклаў.
[Фр. enclave.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
энкла́в полит. энкла́ў, -ла́ва м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)