энкла́ў

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. энкла́ў энкла́вы
Р. энкла́ва энкла́ваў
Д. энкла́ву энкла́вам
В. энкла́ў энкла́вы
Т. энкла́вам энкла́вамі
М. энкла́ве энкла́вах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

энкла́ў, -ла́ва м., полит. энкла́в

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

энкла́ў, ‑лава, м.

Спец. Тэрыторыя або частка тэрыторыі дзяржавы, акружаная з усіх бакоў тэрыторыяй якой‑н. іншай дзяржавы; анклаў.

[Фр. enclave.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

энкла́ў

(фр. enclave)

тое, што і анклаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

энкла́в полит. энкла́ў, -ла́ва м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

АНКЛА́Ў,

энклаў (франц. enclave ад лац. inclavare замыкаць на ключ), частка тэр. адной дзяржавы, з усіх бакоў акружаная тэр. іншай дзяржавы (напр., Сан-Марына на тэр. Італіі). Калі анклаў мае выхад да мора, яго наз. паўанклавам (напр., правінцыя Кабінда ў Анголе).

т. 1, с. 374

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)