эндэ́мік
‘расліна’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
эндэ́мік |
эндэ́мікі |
| Р. |
эндэ́міка |
эндэ́мікаў |
| Д. |
эндэ́міку |
эндэ́мікам |
| В. |
эндэ́мік |
эндэ́мікі |
| Т. |
эндэ́мікам |
эндэ́мікамі |
| М. |
эндэ́міку |
эндэ́міках |
Крыніцы:
nazounik2008,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
эндэ́мік
‘жывёла’
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
эндэ́мік |
эндэ́мікі |
| Р. |
эндэ́міка |
эндэ́мікаў |
| Д. |
эндэ́міку |
эндэ́мікам |
| В. |
эндэ́міка |
эндэ́мікаў |
| Т. |
эндэ́мікам |
эндэ́мікамі |
| М. |
эндэ́міку |
эндэ́міках |
Крыніцы:
nazounik2008,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
эндэ́мік, ‑а, м.
Спец. Расліна або жывёліна, пашыраная толькі ў пэўнай і абмежаванай мясцовасці.
[Ад грэч. éndēmos — мясцовы.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)