эмфаты́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. эмфаты́чны эмфаты́чная эмфаты́чнае эмфаты́чныя
Р. эмфаты́чнага эмфаты́чнай
эмфаты́чнае		 эмфаты́чнага эмфаты́чных
Д. эмфаты́чнаму эмфаты́чнай эмфаты́чнаму эмфаты́чным
В. эмфаты́чны (неадуш.)
эмфаты́чнага (адуш.)		 эмфаты́чную эмфаты́чнае эмфаты́чныя (неадуш.)
эмфаты́чных (адуш.)
Т. эмфаты́чным эмфаты́чнай
эмфаты́чнаю		 эмфаты́чным эмфаты́чнымі
М. эмфаты́чным эмфаты́чнай эмфаты́чным эмфаты́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

эмфаты́чны лит., лингв. эмфати́ческий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эмфаты́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які вызначаецца асаблівай эмацыянальнай выразнасцю. Эмфатычная гаворка.

2. Які вымаўляецца з асобым напружаннем. Эмфатычныя зычныя. Эмфатычныя гукі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эмфа́за, -ы, ж. (спец.).

1. У літаратуры: узмацненне эмацыянальнай выразнасці мовы, якое дасягаецца зменай інтанацыі і выкарыстаннем парадку слоў і розных рытарычных фігур.

2. У лінгвістыцы: спосаб артыкуляцыі, які стварае напружанасць у гучанні некаторых зычных гукаў.

|| прым. эмфаты́чны, -ая, -ае.

Э. націск.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эмфати́ческий лит., лингв. эмфаты́чны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ту́мкаць ‘разумець’ (слуц., Жыв. НС), ту́мкыць ‘думаць, разважаць’ (Яўс.), ‘разумець, разбірацца’ (Юрч. Фраз., Юрч. Вытв.), ‘даходзіць да сэнсу’ (мсцісл., З нар. сл.), сюды ж ту́мкнуць ‘прыйсці нечакана ў галаву (пра думку)’ (Яўс.), ту́мканне, ту́мкыньня ‘разуменне’, ‘разважанне, раздумванне’ (Яўс., Юрч. Вытв.), ту́мкыньнік ‘той, хто разумее’ (Юрч. СНЛ). Параўн. рус. ту́мкаць ‘меркаваць, разумець, думаць’. Відаць, утворана ад гукапераймання, параўн. тумнуць ‘моцна ўдарыць, стукнуць’ (гл.), рус. ту́мкать ‘выдаваць гукі’ (СРНГ). Як эмфатычны назалізаваны варыянт рус. ту́кать (гл. тукаць 1) разглядае рус. слэнг. ту́мкать ‘цяміць’ Арол (4, 116).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)