эмпі́рык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Паслядоўнік эмпірызму (у 1 знач.).

2. Вучоны, які будуе свае даследаванні на эмпірызме (у 2 знач.; кніжн.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эмпі́рык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. эмпі́рык эмпі́рыкі
Р. эмпі́рыка эмпі́рыкаў
Д. эмпі́рыку эмпі́рыкам
В. эмпі́рыка эмпі́рыкаў
Т. эмпі́рыкам эмпі́рыкамі
М. эмпі́рыку эмпі́рыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

эмпі́рык м., в разн. знач. эмпи́рик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эмпі́рык, ‑а, м.

1. Паслядоўнік эмпірызму (у 1 знач.).

2. Кніжн. Чалавек, які прызнае толькі практычную дзейнасць, факты і не ўдзяляе ўвагі тэорыі, навуковым абагульненням.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эмпи́рик филос. и пр. эмпі́рык, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)