эма́левы
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
эма́левы |
эма́левая |
эма́левае |
эма́левыя |
| Р. |
эма́левага |
эма́левай
эма́левае |
эма́левага |
эма́левых |
| Д. |
эма́леваму |
эма́левай |
эма́леваму |
эма́левым |
| В. |
эма́левы (неадуш.)
эма́левага (адуш.) |
эма́левую |
эма́левае |
эма́левыя (неадуш.)
эма́левых (адуш.) |
| Т. |
эма́левым |
эма́левай
эма́леваю |
эма́левым |
эма́левымі |
| М. |
эма́левым |
эма́левай |
эма́левым |
эма́левых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
эма́левый эма́левы;
эма́левые кра́ски эма́левыя фа́рбы;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
эма́левы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да эмалі (у 1 знач.). Эмалевыя фарбы. // Зроблены з эмалі; пакрыты, упрыгожаны эмаллю. Саша выняў з маленькай верхняй кішэні пінжака невялікую рубінавую зорачку з белым эмалевым галубком і ўрачыста падаў яе дзяўчынцы. Краўчанка.
2. Які звязаны са спосабам атрымання эмалі (у 2 знач.). Эмалевая тэхніка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)