э́лінка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. э́лінка э́лінкі
Р. э́лінкі э́лінак
Д. э́лінцы э́лінкам
В. э́лінку э́лінак
Т. э́лінкай
э́лінкаю		 э́лінкамі
М. э́лінцы э́лінках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

э́лінка ж., ист. э́ллинка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

э́лінка,

гл. эліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

э́ліны, -аў, адз. э́лін, -а, м.

Назва старажытных грэкаў.

|| ж. э́лінка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. э́лінскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

э́ллинка ист. э́лінка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

э́ліны, ‑аў; адз. элін, ‑а, м.; элінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. элінкі, ‑нак; ж.

Старажытныя грэкі. // Высок. Грэкі. Мова элінаў.

[Грэч. hellēn.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)