элі́зіум

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. элі́зіум
Р. элі́зіуму
Д. элі́зіуму
В. элі́зіум
Т. элі́зіумам
М. элі́зіуме

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Элі́зіум

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Элі́зіум
Р. Элі́зіума
Д. Элі́зіуму
В. Элі́зіум
Т. Элі́зіумам
М. Элі́зіуме

Крыніцы: krapivabr2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Элі́зіум м., миф., перен. Эли́зиум

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Элі́зіум, ‑а, м. (з вялікай літары).

1. У антычнай міфалогіі — месца, дзе знаходзяцца цені (душы памёршых) абраннікаў багоў.

2. перан. Уст. паэт. Рай.

[Лац. Elysium з грэч.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Эли́зиум миф., перен. Элі́зіум, -ма м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)