Verbum

анлайнавы слоўнік

элі́зіум

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Элі́зіум

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Элі́зіум м., миф., перен. Эли́зиум

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Элізіум 4/379; 11/449

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Элі́зіум, ‑а, м. (з вялікай літары).

1. У антычнай міфалогіі — месца, дзе знаходзяцца цені (душы памёршых) абраннікаў багоў.

2. перан. Уст. паэт. Рай.

[Лац. Elysium з грэч.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

элі́зіум

[лац. elysium, ад гр. Elysion (pedion) = Елісейскія палі]

1) у антычнай міфалогіі месца, дзе знаходзяцца душы «праведнікаў» пасля смерці;

2) перан. рай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Эли́зиум миф., перен. Элі́зіум, -ма м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Елісейскія палі 4/379, гл. Элізіум

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)