элеро́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
элеро́н |
элеро́ны |
| Р. |
элеро́на |
элеро́наў |
| Д. |
элеро́ну |
элеро́нам |
| В. |
элеро́н |
элеро́ны |
| Т. |
элеро́нам |
элеро́намі |
| М. |
элеро́не |
элеро́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
элеро́н ав. элеро́н, -на м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
элеро́н, ‑а, м.
Спец. Рухомая паверхня канцоў крыл самалёта, якая служыць для ўстаранення крэну машыны пры гарызантальным палёце і паваротах у паветры. — Ведаеце вы, дзе ў самалёце трубка Што? — прыйшоў у сябе Каралёў. [Ахтан:] — Я дуцік магу паказаць... — І элероны? — Ахтан падняў галаву. Алешка.
[Фр. aileron ад aile — крыло.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
элеро́ны, ед. элеро́н м., ав. элеро́ны
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)