эацэ́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. эацэ́н
Р. эацэ́ну
Д. эацэ́ну
В. эацэ́н
Т. эацэ́нам
М. эацэ́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

эацэ́н, -ну м., геол. эоце́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эацэ́н, ‑у, м.

Сярэдні аддзел палеагенавай сістэмы.

[Ад грэч. ēōs — ранішняя зара і kainós — новы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эоце́н геол. эацэ́н, -ну м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)