шыпу́н

‘накіп’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. шыпу́н
Р. шыпуну́
Д. шыпуну́
В. шыпу́н
Т. шыпуно́м
М. шыпуне́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шыпу́н

‘птушка’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шыпу́н шыпуны́
Р. шыпуна́ шыпуно́ў
Д. шыпуну́ шыпуна́м
В. шыпуна́ шыпуно́ў
Т. шыпуно́м шыпуна́мі
М. шыпуне́ шыпуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шыпу́н

‘асоба’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шыпу́н шыпуны́
Р. шыпуна́ шыпуно́ў
Д. шыпуну́ шыпуна́м
В. шыпуна́ шыпуно́ў
Т. шыпуно́м шыпуна́мі
М. шыпуне́ шыпуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шыпу́н м.

I -на́ зоол. шипу́н

II -ну́ горн. шипу́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шыпу́н ​1, ‑а, м.

1. Від лебедзя з чырвона-чорнай дзюбай і моцна выгнутай шыяй, які жыве па лесастэпавых азёрах; птушка атрада гусепадобных. Буслы.. з цікавасцю разглядалі шыпуна і не саступалі з месца. Пальчэўскі.

2. Разм. Той, хто шыпіць (у 4 знач.).

шыпу́н ​2, ‑у, м.

Спец. Густы накіп пры плаўцы чыгуну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шипу́н зоол. шыпу́н, -на́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)