шы́йны гл. шыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шы́йны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. шы́йны шы́йная шы́йнае шы́йныя
Р. шы́йнага шы́йнай
шы́йнае		 шы́йнага шы́йных
Д. шы́йнаму шы́йнай шы́йнаму шы́йным
В. шы́йны (неадуш.)
шы́йнага (адуш.)		 шы́йную шы́йнае шы́йныя (неадуш.)
шы́йных (адуш.)
Т. шы́йным шы́йнай
шы́йнаю		 шы́йным шы́йнымі
М. шы́йным шы́йнай шы́йным шы́йных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шы́йны ше́йный;

ш. пазвано́к — анат. ше́йный позвоно́к;

~ная ве́на — анат. ше́йная ве́на;

ш. медальён — ше́йный медальо́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шы́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да шыі, належыць ёй. Шыйныя пазванкі. Шыйныя мышцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шы́я, -і, мн. -і, шый, ж.

Частка цела, якая злучае галаву з тулавам.

Доўгая ш.

◊

Даць па шыі каму-н. — выгнаць, зняць з працы каго-н.

Намыліць шыю каму-н. — моцна аблаяць, строга спагнаць.

На шыі вісець (або сядзець) у каго-н. — быць цяжарам, клопатам для каго-н.

На шыю вешацца каму-н. — пра жанчыну: назойліва дабівацца ўвагі.

Скруціць або зламаць шыю на чым-н. — пацярпець няўдачу, загінуць.

|| памянш. шы́йка, -і, ДМ -йцы, мн. -і, шы́ек, ж.

|| прым. шы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пазвано́к, ‑нка, м.

Састаўная частка пазваночніка чалавека і некаторых жывёл. Шыйны пазванок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпістрафе́й, ‑я, м.

Спец. Другі шыйны пазванок у наземных пазваночных жывёл і чалавека.

[Ад грэч. epistréphō — круціцца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ше́йный шы́йны;

ше́йные позвонки́ анат. шы́йныя пазванкі́;

ше́йная ве́на анат. шы́йная ве́на.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

атла́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. Мужчынская статуя, якая падтрымлівае перакрыцце будынка, порціка і звычайна прыстаўляецца да сцяны або калоны. Атланты Эрмітажа.

2. Першы шыйны пазванок у вышэйшых пазванковых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)