шчупачы́на
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
шчупачы́на |
шчупачы́ны |
| Р. |
шчупачы́ны |
шчупачы́наў |
| Д. |
шчупачы́ну |
шчупачы́нам |
| В. |
шчупачы́ну |
шчупачы́наў |
| Т. |
шчупачы́нам |
шчупачы́намі |
| М. |
шчупачы́не |
шчупачы́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
шчупачы́на м., разг. больша́я щу́ка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шчупачы́на, ‑ы, м.
Разм. Вялікі шчупак. — Нічога сабе нагуляўся шчупачына за лета — павінен быць тлусты. Машара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нажырава́цца, ‑руецца; зак.
Разм. Жыруючы, наесціся, адкарміцца (пра рыб, вадаплаўных птушак і пад.). Нажыруецца шчупачына і заб’ецца ў асаку драмаць. Кандрусевіч. Людзі расхіналі кусты, палохаючы дзікіх качак, якія нажыраваліся за дзень. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)