шчамі́цца
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
шчамлю́ся |
шчэ́мімся |
| 2-я ас. |
шчэ́мішся |
шчэ́міцеся |
| 3-я ас. |
шчэ́міцца |
шчэ́мяцца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
шчамі́ўся |
шчамі́ліся |
| ж. |
шчамі́лася |
| н. |
шчамі́лася |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
шчамі́ся |
шчамі́цеся |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
шчэ́мячыся |
Крыніцы:
dzsl2007,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
шчамі́цца, шчамлюся, шчэмішся, шчэміцца; незак.
Разм. Лезці, пралазіць і пад. з вялікімі намаганнямі куды‑н. праз што‑н. вузкае. Праз дзірку ў плоце натужліва шчэміцца ў двор чыёсьці рудое свінчо. Хадановіч. // перан. Лезці, настойліва напамінаць пра сябе (пра думкі). [Макарка:] — Думкі ўсялякія шчэмяцца ў галаву. Сабаленка. // перан. Умешвацца ў што‑н. [Стафан:] — Таму што дзе ж праўда? Я нікога не зачапіў. Я ніколі не шчаміўся ў іхнія справы, трымаўся звычаю, а звычай забараняе забіваць упяцёх аднаго. Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)