шуля́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
шуля́к |
шулякі́ |
| Р. |
шуляка́ |
шуляко́ў |
| Д. |
шуляку́ |
шуляка́м |
| В. |
шуляка́ |
шуляко́ў |
| Т. |
шуляко́м |
шуляка́мі |
| М. |
шуляку́ |
шуляка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
шуля́к, -ка́ м., обл. ко́ршун
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шуля́к, ‑а, м.
1. Тое, што і каршун. Шуляк мільгнуў, нібы лязо нажа, — і змоўкла сойка ў кіпцюрах ягоных. Рудкоўскі.
2. Абл. Шула (у 2 знач.). Тата ў санях да варот пад’ехаў. Завязаў лейцы за дубовы шуляк, кінуў каню пад ногі жменю сена, у хату ідзе. Мыслівец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перепеля́тник охот. перапёлачнік, -ка м.; зоол. шуля́к-караго́льчык, род. шуляка́-караго́льчыка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)