штэ́йн

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. штэ́йн
Р. штэ́йну
Д. штэ́йну
В. штэ́йн
Т. штэ́йнам
М. штэ́йне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

штэйн, род. штэ́йну м., мет. штейн

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

штэйн, ‑у, м.

У металургіі — прамежкавы або пабочны прадукт, які атрымоўваецца пры плаўцы руд каляровых металаў.

[Ад ням. Stein — камень.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

штейн мет. штэйн, род. штэ́йну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)