шты́фт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шты́фт шты́фты
Р. шты́фта шты́фтаў
Д. шты́фту шты́фтам
В. шты́фт шты́фты
Т. шты́фтам шты́фтамі
М. шты́фце шты́фтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

штыфт, -а, М -фце, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Металічны стрыжанёк нерухомага злучэння чаго-н. (напр. дэталей машыны).

|| прым. шты́фтавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

штыфт м. штифт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

штыфт, ‑а, М ‑фце, м.

Невялікі цыліндрычны і канічны стрыжань, які прымяняецца для нерухомага злучэння дзвюх дэталей машын.

[Ням. Stift.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

штифт техн. штыфт, род. шты́фта м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)