шнэ́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шнэ́к шнэ́кі
Р. шнэ́ка шнэ́каў
Д. шнэ́ку шнэ́кам
В. шнэ́к шнэ́кі
Т. шнэ́кам шнэ́камі
М. шнэ́ку шнэ́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шнэк м., тех. шнек

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шнэк, ‑а, м.

Спец. Транспарцёр, прызначаны для перамяшчэння сыпкіх, цестападобных і інш. матэрыялаў, рабочым органам якога з’яўляецца вінт.

[Ад ням. Schnecke — смоўж.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шнек техн. шнэк, род. шнэ́ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)