шлё́панец

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шлё́панец шлё́панцы
Р. шлё́панца шлё́панцаў
Д. шлё́панцу шлё́панцам
В. шлё́панец шлё́панцы
Т. шлё́панцам шлё́панцамі
М. шлё́панцы шлё́панцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шлёпанец, -нца м., разг. шлёпанец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шлапа́к, -ка́ м., обл. шлёпанец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шлёпанцы, ед. шлёпанец, -нца м., разг. шлёпанцы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шлёпанцы м., разг. шлёпанцы, -цаў, ед. шлёпанец, -нца м.; панто́флі, -ляў, ед. панто́фель, -фля м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шлёпанцы, ‑аў; адз. шлёпанец, ‑нца, м.

Разм.

1. Хатнія туфлі, звычайна без заднікаў. Маці зашаркала шлёпанцамі па падлозе і падышла да стала. Сачанка. [Ніна] ўсадзіла ногі ў шлёпанцы і вярнулася к тэлефону — пазваніць Васілю Кузьмічу. Лобан.

2. Гучныя, звонкія ўдары далонню па целе. І шлёпанцы сыпаліся па азадачку хлопчыка. Гаспадыня хаты раздае сваім дзіцянятам — гэтым неахайным, мурзатым і шматлікім стварэнням — па кавалачку хлеба, часам супакойваючы таго, другога добрым шлёпанцам. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)