ша́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

1. У Расіі ў 17—19 стст: часовае палявое чатырохвугольнае ўмацаванне; акоп.

2. Верагодная магчымасць ажыццяўлення чаго-н.

Шанцы на поспех.

Не ўпусціць шанцу.

Апошні ш.

|| прым. ша́нцавы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Ш. інструмент.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ша́нец, -нца м., воен. ша́нец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ша́нец воен. ша́нец, род. ша́нца м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ша́нец, ‑нца, м.

Часовае палявое ўмацаванне ў Расіі ў 17–19 стст.

[Польск. szaniec ад ням. Schanze.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ша́нцавы гл. шанец.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шанс, -у, мн. -ы, -аў, м.

Тое, што і шанец (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шанс шанс, род. ша́нсу м.; шанц, род. ша́нцу м.; ша́нец, род. ша́нцу м.;

име́ть шансы мець ша́нсы (ша́нцы).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)