ша́ль

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ша́ль ша́лі
Р. ша́ля ша́ляў
Д. ша́лю ша́лям
В. ша́ль ша́лі
Т. ша́лем ша́лямі
М. ша́лі ша́лях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шаль, -я, мн. -і, -яў, м.

Доўгая вузкая вязаная тканіна або тканая хустка.

Абкруціць шыю шалем.

|| прым. ша́левы, -ая, -ае.

Ш. каўнер.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шаль м.

1. шаль ж.;

2. шарф

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шаль ж. ху́стка, -кі ж., шаль, род. ша́ля м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шаль, ‑я, м.

Доўгая вузкая вязаная або тканая хустка. Малінавы шаль, нібы полымя, агортваў шыю чалавека. Мікуліч. Хутка выграб.. [Кірылка] апошнюю муку, закруціў на шыі парваны шаль, кіўнуў мельніку галавою і пайшоў у саўгас па фурманку. Чорны.

[Фр. châle ад перс.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ша́левы гл. шаль.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ху́ста ж. большо́й плато́к м., шаль

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паланці́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Футравая або аксамітавая жаночая наплечная накідка (шаль), а таксама вялікая і шырокая хустка.

Сабаліны п.

|| прым. паланці́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шарф шаль, род. ша́ля м., ша́лік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

расху́тацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Перастаць быць захутаным, зняўшы з сябе якое‑н. верхняе адзенне (хустку, шаль і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)