чы́ннік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. чы́ннік чы́ннікі
Р. чы́нніка чы́ннікаў
Д. чы́нніку чы́ннікам
В. чы́ннік чы́ннікі
Т. чы́ннікам чы́ннікамі
М. чы́нніку чы́нніках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

чы́ннік, ‑а, м.

Кніжн. Фактар. [Праца] зрабілася магутным чыннікам у пабудове вышэйшага грамадскага ладу — сацыялізма. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фа́ктор в разн. знач. фа́ктар, -ру м.; чы́ннік, -ку м.; (о человеке) уст. фа́ктар, -ра м.;

постоя́нно де́йствующие фа́кторы пастая́нна дзе́ючыя фа́ктары (чы́ннікі);

челове́ческий фа́ктор чалаве́чы фа́ктар.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)