чужа́нін, -а, мн. чужа́не, чужа́н, м. (нар.-паэт.).

Чужынец.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чужані́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. чужані́н чужа́не
Р. чужані́на чужа́н
Д. чужані́ну чужа́нам
В. чужані́на чужа́н
Т. чужані́нам чужа́намі
М. чужані́не чужа́нах

Іншыя варыянты: чужа́нін.

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чужа́нін

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. чужа́нін чужа́не
Р. чужа́ніна чужа́н
Д. чужа́ніну чужа́нам
В. чужа́ніна чужа́н
Т. чужа́нінам чужа́намі
М. чужа́ніне чужа́нах

Іншыя варыянты: чужані́н.

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чужані́н м., фольк. чужани́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чужа́нін, ‑а, м.

Нар.-паэт. Чужынец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чужани́н фольк., прост. чужа́нін, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)