чу́дзь

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. чу́дзь
Р. чу́дзі
Д. чу́дзі
В. чу́дзь
Т. чу́ддзю
М. чу́дзі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чудзь, -і, ж., зб. (гіст.).

У Старажытнай Русі: агульная назва некаторых заходняфінскіх плямёнаў.

|| прым. чудскі́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чудзь ж., ист. чудь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чудзь, ‑і, ж.

Гіст. Старажытнаруская назва эстаў і некаторых іншых фінскіх плямёнаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чудь ист. чудзь, род. чу́дзі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)