чо́кацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак.

Дакранацца сваёй чаркай, бакалам і пад. да шклянкі, бакала каго-н. другога з добрымі пажаданнямі чаго-н.

|| зак. чо́кнуцца, -нуся, -нешся, -нецца; -ніся.

|| наз. чо́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чо́кацца

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. чо́каюся чо́каемся
2-я ас. чо́каешся чо́каецеся
3-я ас. чо́каецца чо́каюцца
Прошлы час
м. чо́каўся чо́каліся
ж. чо́калася
н. чо́калася
Загадны лад
2-я ас. чо́кайся чо́кайцеся
Дзеепрыслоўе
цяп. час чо́каючыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чо́кацца несов. чо́каться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чо́кацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

Злёгку стукаць сваёй чаркай (шклянкай) аб чарку (шклянку) каго‑н. другога ў знак прывітання, віншавання. Вера Іванаўна ў апошні час пабыла нават крышталёвыя кілішкі — калі імі поўнымі чокаліся, яны неяк адменна звінелі. Сабаленка. І раптам паверх занавескі на шкляных дзвярах дзяўчынка ўбачыла, што маці і бацька сядзяць за сталом і... чокаюцца бакаламі. Памірыліся! Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чо́каться несов. чо́кацца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чо́кнуцца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; зак.

Аднакр. да чокацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чо́канне I ср. чо́канье; см. чо́кацца

чо́канне II ср., лингв. чо́канье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прыпіва́ць ’перад тым, як выпіць чарку, жадаць здароўя суседу, які будзе піць наступным’ (астрав., Сл. ПЗБ). Укр. припива́ти ’пры частаванні чаркай крыху адпіваць з яе’, польск. przypijać ’чокацца з кім-небудзь’, чэш. připitek ’тост’. Незак. тр. да прыпі́ць < піць (гл.); магчыма, семантычнае запазычанне з польскай мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

чо́канне ​1, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. чокаць ​1 і чокацца, а таксама гукі гэтага дзеяння. Міхась прачнуўся ад шалёнага чокання скарастрэльных гармат і глухога гулу зенітак. Асіпенка.

чо́канне ​2, ‑я, н.

Спец. Асаблівасць вымаўлення, якому ўласціва неадрозненне гукаў «ц» і «ч» і супадзенне іх у гуку «ч».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)