чо́кацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак.

Дакранацца сваёй чаркай, бакалам і пад. да шклянкі, бакала каго-н. другога з добрымі пажаданнямі чаго-н.

|| зак. чо́кнуцца, -нуся, -нешся, -нецца; -ніся.

|| наз. чо́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чо́кацца

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. чо́каюся чо́каемся
2-я ас. чо́каешся чо́каецеся
3-я ас. чо́каецца чо́каюцца
Прошлы час
м. чо́каўся чо́каліся
ж. чо́калася
н. чо́калася
Загадны лад
2-я ас. чо́кайся чо́кайцеся
Дзеепрыслоўе
цяп. час чо́каючыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чо́кацца несов. чо́каться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чо́кацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

Злёгку стукаць сваёй чаркай (шклянкай) аб чарку (шклянку) каго‑н. другога ў знак прывітання, віншавання. Вера Іванаўна ў апошні час пабыла нават крышталёвыя кілішкі — калі імі поўнымі чокаліся, яны неяк адменна звінелі. Сабаленка. І раптам паверх занавескі на шкляных дзвярах дзяўчынка ўбачыла, што маці і бацька сядзяць за сталом і... чокаюцца бакаламі. Памірыліся! Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чо́кацца, чо́кнуцца ánstoßen* vi (за што-н. auf A); sich zúprosten (чаркамі, бакаламі)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

чо́каться несов. чо́кацца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чо́кнуцца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; зак.

Аднакр. да чокацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чо́канне I ср. чо́канье; см. чо́кацца

чо́канне II ср., лингв. чо́канье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

trącać się

незак. ударацца, стукацца;

trącać się kieliszkiem — чокацца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Прыпіва́ць ’перад тым, як выпіць чарку, жадаць здароўя суседу, які будзе піць наступным’ (астрав., Сл. ПЗБ). Укр. припива́ти ’пры частаванні чаркай крыху адпіваць з яе’, польск. przypijać ’чокацца з кім-небудзь’, чэш. připitek ’тост’. Незак. тр. да прыпі́ць < піць (гл.); магчыма, семантычнае запазычанне з польскай мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)