чаро́ўны, -ая, -ае.

1. Надзвычайна прыгожы; які зачароўвае, захапляе.

Чароўная дзяўчына.

Чароўная музыка.

2. Які мае адносіны да чараў (у 1 знач.); казачны, таемны.

Чароўная сіла.

Чароўная папарацькветка.

|| наз. чаро́ўнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чаро́ўны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. чаро́ўны чаро́ўная чаро́ўнае чаро́ўныя
Р. чаро́ўнага чаро́ўнай
чаро́ўнае		 чаро́ўнага чаро́ўных
Д. чаро́ўнаму чаро́ўнай чаро́ўнаму чаро́ўным
В. чаро́ўны (неадуш.)
чаро́ўнага (адуш.)		 чаро́ўную чаро́ўнае чаро́ўныя (неадуш.)
чаро́ўных (адуш.)
Т. чаро́ўным чаро́ўнай
чаро́ўнаю		 чаро́ўным чаро́ўнымі
М. чаро́ўным чаро́ўнай чаро́ўным чаро́ўных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чаро́ўны

1. колдовско́й; волше́бный; чароде́йный;

2. чару́ющий, обая́тельный, плени́тельный, восхити́тельный, очарова́тельный, обворожи́тельный, волше́бный, преле́стный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чаро́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Звязаны з чараўніцтвам; які мае магічную сілу. Каб я ведаў чароўнае слова — перакінуўся б у зязюльку. Бядуля. Ніхто не знайшоў у купальскую ноч Чароўную кветку — прываблівы скарб. Панчанка. // Незвычайны, казачны. З залы несліся чароўныя меладычныя гукі музыкі. Мікуліч. Колькі думак было некалі ў маленстве пра школу, пра таго чароўнага настаўніка, які будзе паказваць, як пісаць палачкі. Кулакоўскі.

2. Незвычайнай, казачнай прыгажосці; які зачароўвае, захапляе. Дзяўчына была чароўнай у гэты час на холадзе асенняга ранку. Пташнікаў. Сцяпан доўга любуецца чароўным хараством ночы над морам, потым спускаецца ўніз. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

таямні́ча-чаро́ўны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. таямні́ча-чаро́ўны таямні́ча-чаро́ўная таямні́ча-чаро́ўнае таямні́ча-чаро́ўныя
Р. таямні́ча-чаро́ўнага таямні́ча-чаро́ўнай
таямні́ча-чаро́ўнае		 таямні́ча-чаро́ўнага таямні́ча-чаро́ўных
Д. таямні́ча-чаро́ўнаму таямні́ча-чаро́ўнай таямні́ча-чаро́ўнаму таямні́ча-чаро́ўным
В. таямні́ча-чаро́ўны (неадуш.)
таямні́ча-чаро́ўнага (адуш.)		 таямні́ча-чаро́ўную таямні́ча-чаро́ўнае таямні́ча-чаро́ўныя (неадуш.)
таямні́ча-чаро́ўных (адуш.)
Т. таямні́ча-чаро́ўным таямні́ча-чаро́ўнай
таямні́ча-чаро́ўнаю		 таямні́ча-чаро́ўным таямні́ча-чаро́ўнымі
М. таямні́ча-чаро́ўным таямні́ча-чаро́ўнай таямні́ча-чаро́ўным таямні́ча-чаро́ўных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

очарова́тельный чаро́ўны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

обворожи́тельный чаро́ўны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

упои́тельный чаро́ўны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абая́льны, -ая, -ае.

Прывабны, чароўны, поўны абаяння.

А. чалавек.

А. вобраз.

|| наз. абая́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чараўні́чы, -ая, -ае.

1. гл. чараўніцтва.

2. перан. Які выклікае захапленне, зачароўвае; чароўны.

Чараўнічыя мясціны палачанскіх азёраў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)