чараці́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. чараці́т
Р. чараці́ту
Д. чараці́ту
В. чараці́т
Т. чараці́там
М. чараці́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

чараці́т, -ту м., стр. камыши́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чараці́т, ‑у, М ‑ціце, м.

Спец. Будаўнічы матэрыял з чароту, спрасаванага ў пліты з дабаўленнем гліны, гіпсу і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

камыши́т стр. чараці́т, -ту м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)