ці́верцы, -цаў ист. ти́верцы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ці́верцы, ‑аў; адз. ціверац, ‑рца, м.

Племянная група ўсходніх славян, якая займала тэрыторыю ў нізоўях Днястра, Прута і Дуная.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ці́верац,

гл. ціверцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тиве́рцы ист. ціве́рцы, -цаў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ці́верац

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ці́верац ці́верцы
Р. ці́верца ці́верцаў
Д. ці́верцу ці́верцам
В. ці́верца ці́верцаў
Т. ці́верцам ці́верцамі
М. ці́верцу ці́верцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)