цэалі́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. цэалі́т цэалі́ты
Р. цэалі́ту цэалі́таў
Д. цэалі́ту цэалі́там
В. цэалі́т цэалі́ты
Т. цэалі́там цэалі́тамі
М. цэалі́це цэалі́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

цэалі́т, -ту м., мин. цеоли́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цеоли́т мин. цэалі́т, -ту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цэалі́ты, ‑аў; адз. цэаліт, ‑у, М ‑ліце, м.

Група мінералаў з класа сілікатаў.

[Ад грэч. zéō — кіплю і líthos — камень.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)