цыганчу́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
цыганчу́к |
цыганчукі́ |
| Р. |
цыганчука́ |
цыганчуко́ў |
| Д. |
цыганчуку́ |
цыганчука́м |
| В. |
цыганчука́ |
цыганчуко́ў |
| Т. |
цыганчуко́м |
цыганчука́мі |
| М. |
цыганчуку́ |
цыганчука́х |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
цыганчу́к, ‑а, м.
1. Хлопец або падлетак цыганскага паходжання.
2. Смуглы, падобны на цыгана. Іван — вясёлы. Дый прыгожы, як цыганчук які, кучаравы і чарнавокі. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)