цыбу́ліна

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. цыбу́ліна цыбу́ліны
Р. цыбу́ліны цыбу́лін
Д. цыбу́ліне цыбу́лінам
В. цыбу́ліну цыбу́ліны
Т. цыбу́лінай
цыбу́лінаю		 цыбу́лінамі
М. цыбу́ліне цыбу́лінах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цыбу́ліна, -ы, мн. -ы, -лін, ж.

1. Патоўшчаная частка (звычайна падземная) сцябла некаторых раслін.

Ц. цюльпана.

2. Галоўка цыбулі.

Пакрышыць цыбуліну ў суп.

3. Расшыраная частка некаторых органаў, частка арганізма.

Ц. воласа.

|| памянш.-ласк. цыбу́лінка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цыбу́ліна ж., в разн. знач. лу́ковица;

ц. цюльпа́на — лу́ковица тюльпа́на;

з’е́сці дзве цыбу́ліны — съесть две лу́ковицы;

ц. во́ласа — лу́ковица во́лоса

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цыбу́ліна, ‑ы, ж.

1. Патоўшчаная, звычайна падземная, частка сцябла некаторых раслін. Цыбуліна цюльпана. Цыбуліна лілеі.

2. Галоўка цыбулі. Маці адрэзала лусту хлеба, дастала цыбуліну, загарнула ў паперку крыху солі і ўсё гэта паклала ў торбачку. Гамолка.

3. Расшыраная частка некаторых органаў, частак арганізма. Цыбуліна аорты. Цыбуліна воласа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нарцы́савы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да нарцыса. Нарцысавая цыбуліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лу́ковица в разн. знач. цыбу́ліна, -ны ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цыбу́лька, ‑і, ДМ ‑льцы; Р мн. ‑лек; ж.

1. Памянш.-ласк. да цыбуля.

2. Невялікая цыбуліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лу́кавіна ’цыбуліна’ (Нас.). Да лук 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ре́дька рэ́дзька, -кі ж.;

◊

надое́сть ху́же го́рькой ре́дьки погов. апры́краць як го́ркая цыбу́ліна; хоць ма́халам гані́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Бу́льба, таксама бу́льма (Шат., Жд.) > бу́льва (Федар., 1). Рус. дыял. бу́льба, бу́ньба, укр. бу́льба, бу́льва. Запазычанне з зах.-слав. моў: польск. bulba, bulwa, чэш. bulva (а гэта з ням. Bolle ’клубень, цыбуліна’ або з лац. bulbus). Бернекер, 100; Рыхардт, Poln., 38; Кюнэ, Poln., 47; Рудніцкі, 252; Фасмер, 1, 240; Маеўскі, PF, 4, 646. Параўн. і Шанскі, 1, Б, 223.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)