цуры́ць
‘цячы тонкім струменем; ісці, падаць (пра дождж і пад.)’
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
- |
- |
| 2-я ас. |
- |
- |
| 3-я ас. |
цуры́ць |
цура́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
цуры́ў |
цуры́лі |
| ж. |
цуры́ла |
| н. |
цуры́ла |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
цуручы́ |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Сцу́рыць ’падчысціць, з’есці’ (Касп.). Да цурыць, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Пацу́рыць ’прагнаць’ (стаўб., Нар. сл.). У выніку кантамінацыі лексем туры́ць ’гнаць’, цу́рыць ’кідаць’ і, магчыма, цу́рка ’палка’.
Пацуры́ць, ушац. пъцуры́ць ’паразбіваць на дробныя асколкі’ (Нар. лекс.). Да па‑ і цуры́ць ’кідаць’, якое з’яўляецца роднасным да літ. kiáuras ’дзірка’, лат. caūrs ’дзіравы’, с.-н.-ням. schore ’трэшчына, пералом’ (Мюленбах-Эндзелін, 1, 365; Фасмер, 4, 387).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)