це́сцеў
прыметнік, прыналежны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
це́сцеў |
це́сцева |
це́сцева |
це́сцевы |
| Р. |
це́сцевага |
це́сцевай
це́сцевае |
це́сцевага |
це́сцевых |
| Д. |
це́сцеваму |
це́сцевай |
це́сцеваму |
це́сцевым |
| В. |
це́сцеў (неадуш.)
це́сцевага (адуш.) |
це́сцеву |
це́сцева |
це́сцевы (неадуш.)
це́сцевых (адуш.) |
| Т. |
це́сцевым |
це́сцевай
це́сцеваю |
це́сцевым |
це́сцевымі |
| М. |
це́сцевым |
це́сцевай |
це́сцевым |
це́сцевых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
це́сцеў (принадлежащий тестю) те́стя;
ц. дом — дом те́стя
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
це́сцеў, ‑ева.
Які мае адносіны да цесця, які належыць цесцю. Цесцеў дом. Цесцева гаспадарка. □ Цесцева гаворка паддала .. [Няміру] ўпартасці. Чорны. Знайсці даўно ён мог прытулак, Дзе стрэнуць, быццам жаніха. Але прымацкі ложак мулак, Не грэе цесцева страха. Гаўрусёў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цесць, -я, мн. цясці́ і (з ліч. 2, 3, 4) це́сці, цясцёў, м.
Жончын бацька.
|| прым. це́сцеў, -цева.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Тсцёў, тсьця́ ‘цесцеў’, тсцёўскі ‘ўласцівы цесцю’, тсцёўшчына ‘спадчына пасля цесця’ (Нас., Гарэц.). Да цесць (гл.), якое з прасл. *tьstь ‘цесць’. Названыя беларускія формы ўзыходзяць да фанетычна і граматычна правільнай формы (ускосных склонаў, у прыватнасці Р. скл.) тсьці (í‑асновы) < прасл. *tьsti, якая падверглася ўплыву ‑jĭ‑асноў і набыла форму *tьstʼa ‘цесця’. У сучаснай беларускай мове парадыгма скланення выраўнялася паводле Н. скл. цесць, цесця і г. д. Не выключаны таксама ўплыў польскай мовы, параўн. ст.-польск. cieść, ćcia/cieścia ‘цесць’ (XV ст.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)