царо́ў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. царо́ў царо́ва царо́ва царо́вы
Р. царо́вага царо́вай
царо́вае		 царо́вага царо́вых
Д. царо́ваму царо́вай царо́ваму царо́вым
В. царо́ў (неадуш.)
царо́вага (адуш.)		 царо́ву царо́ва царо́вы (неадуш.)
царо́вых (адуш.)
Т. царо́вым царо́вай
царо́ваю		 царо́вым царо́вымі
М. царо́вым царо́вай царо́вым царо́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

царо́ў ца́рский, царёв, царя́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

царо́ў, ‑ова.

Які належыць цару, знаходзіцца пры цару. Царовы слугі. Царова адзенне. □ [Дзед:] — Не пусцяць ва універсітэт — у Оксфард адвязу. Загорскі, бачыце, патэнцыяльны цароў злачынец... Караткевіч. Муляры каля дарогі Дабудоўваюць астрогі, І сілком царовы каты Цягнуць кожнага за краты. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цар, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Тытул манарха ў некаторых краінах, а таксама асоба, якая мае такі тытул.

2. перан., каго-чаго. Першы, лепшы ў якіх-н. адносінах сярод сабе падобных.

Леў — цар звяроў.

◊

Без цара ў галаве хто (разм.) — пра неразумнага, дурнаватага чалавека.

|| памянш.-зніж. царо́к, -рка́, -ркі́, -рко́ў, м. (да 1 знач.).

|| ж. цары́ца, -ы, мн. -ы, -ры́ц.

|| прым. царо́ў, -о́ва (да 1 знач.) і ца́рскі, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ца́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ца́р цары́
Р. цара́ царо́ў
Д. цару́ цара́м
В. цара́ царо́ў
Т. царо́м цара́мі
М. цару́ цара́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

царёв разг. царо́ў;

царёв кабак ист. царо́ў шыно́к.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Цары́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Цары́
Р. Царо́ў
Д. Цара́м
В. Цары́
Т. Цара́мі
М. Цара́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

тыя́ра, -ы, мн. -ы, тыя́р, ж.

1. Галаўны ўбор усходніх цароў у старажытнасці.

2. Галаўны ўбор Рымскага Папы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фарао́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Тытул старажытнаегіпецкіх цароў, а таксама асоба, якая мае гэты тытул.

|| прым. фарао́наўскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эўрыпанты́да

‘прадстаўніца дынастыі спартанскіх цароў Эўрыпантыдаў’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. эўрыпанты́да эўрыпанты́ды
Р. эўрыпанты́ды эўрыпанты́д
Д. эўрыпанты́дзе эўрыпанты́дам
В. эўрыпанты́ду эўрыпанты́д
Т. эўрыпанты́дай
эўрыпанты́даю		 эўрыпанты́дамі
М. эўрыпанты́дзе эўрыпанты́дах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)