Verbum

царко́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Служыцель царквы.

па́ства, -ы, ж., зб. (уст.).

Вернікі, прыхаджане якой-н. царквы.

бабі́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Пярэдняя частка царквы перад паперцю.

царкоўнапрыхо́дскі, -ая, -ае.

Які знаходзіцца ў распараджэнні царквы і прыходскага духавенства.

Царкоўнапрыходская школа.

прытво́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Уваходнае памяшканне з заходняга боку царквы.

У прытворы храма.

ана́фема, -ы, ж.

Пракляцце, адлучэнне ад царквы; часам ужыв. як лаянка.

Абвяшчаць анафему.

Прэч адсюль, а.!

сабо́раванне, -я, н.

Адно з таінстваў хрысціянскай царквы: чытанне малітваў, памазанне ялеем цяжкахворага або паміраючага чалавека.

іерэ́й, -я, мн. -і, -яў, м.

Тое, што і святар праваслаўнай царквы.

|| прым. іерэ́йскі, -ая, -ае.

падра́снік, -а, мн. -і, -аў, м.

У служыцеляў царквы: доўгая з вузкімі рукавамі адзежына, паверх якой надзяваецца ра́са.