цалі́нны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. цалі́нны цалі́нная цалі́ннае цалі́нныя
Р. цалі́ннага цалі́ннай
цалі́ннае		 цалі́ннага цалі́нных
Д. цалі́ннаму цалі́ннай цалі́ннаму цалі́нным
В. цалі́нны (неадуш.)
цалі́ннага (адуш.)		 цалі́нную цалі́ннае цалі́нныя (неадуш.)
цалі́нных (адуш.)
Т. цалі́нным цалі́ннай
цалі́ннаю		 цалі́нным цалі́ннымі
М. цалі́нным цалі́ннай цалі́нным цалі́нных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

цалі́нны цели́нный;

~нныя зе́млі — цели́нные зе́мли

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цалі́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да цаліны. Цалінная зямля. Цалінны край. □ А на Алтай цалінныя пласты Уздымаць і засяваць паехала ўжо моладзь. Панчанка.

2. перан. Некрануты даследаваннем, нявывучаны. Цётка адкрывала новыя тэмы, асвойвала цалінны жыццёвы матэрыял, абжывала нязведаныя сферы эстэтычнага. Ярош.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цаліна́, -ы́, ж.

1. Зямля, якая ніколі не апрацоўвалася.

Узнімаць цаліну.

2. Тое, што і цалік.

3. перан. Недаследаваная, нявывучаная галіна чаго-н.

|| прым. цалі́нны, -ая, -ае.

Цалінныя землі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цели́нный цалі́нны;

цели́нный край ист. Цалі́нны край;

цели́нные зе́мли цалі́нныя зе́млі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вы́дзірак 1 ’ачышчанае ад карчэўя і кустоў поле’ (Сцяшк.); ’цалінны ўчастак, які ўпершыню прыараны да поля’ (Яшк., стол.), вы́дзеркі ’поле сярод лесу на месцы аблогі’ (Яшк., нясвіж.), вы́дзеркі, ву́дзеркі ’ўпершыню апрацаваны ўчастак зямлі’ (Шатал.). Да выдзіраць, драць. Параўн. выдзёр, выдранка.

Вы́дзірак 2 ’выступ з печы, на якім можна сесці’ (Янк. I). Да выдзіраць(цца) (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)