ху́ценька
прыслоўе, утворана ад прыметніка
| станоўч. |
выш. |
найвыш. |
| ху́ценька |
- |
- |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ху́ценька нареч., разг. бы́стренько; ско́ренько; скорёхонько
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ху́ценька, прысл.
Разм. Ласк. да хутка. Зорка, ой, зоранька Ветла міргае. Хуценька-скоранька Рань заіграе. А. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ху́ценька-ху́ценька
прыслоўе
| станоўч. |
выш. |
найвыш. |
| ху́ценька-ху́ценька |
- |
- |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ху́тка-ху́ценька
прыслоўе
| станоўч. |
выш. |
найвыш. |
| ху́тка-ху́ценька |
- |
- |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дры́паць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Ісці, ступаючы часта і дробна. Гляджу — па вузенькай сцежачцы.. хуценька-хуценька дрыпае — хутчэй плыве — Размысловіч. Шынклер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Маската́ць ’стукаць, шумець’ (смарг., Сцяшк. Сл.), драг. по‑москота́тэ посу́док ’з шумам паразбіваць посуд’ (КЭС). Відавочна, балтызм. Параўн. літ. maskatúoti ’шавяліцца, дрыжэць, трэсціся; гойдацца, хістацца; махаць, размахваць’, ’рабіць рухі рукамі; хуценька бегчы’, ’балбатаць’, ’гарэзіць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Пацо́паны ’дурнаваты’ (хойн., Мат. Гом.), а таксама ў выразе: мяшком пацопаны ’тс’ (Ян.). Да цопаць ’стукнуць’, ’ударыць плазам, далоняй’ (гл.), якое на Палессі семантычна некалькі адрозніваецца ад бел. літар. цопаць ’хуценька хапаць рукамі і пад.’ (ТСБМ). Гукапераймальнае (ад цоп!).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
по́хапкам, прысл.
Разм. Вельмі хутка, спяшаючыся. Галя хуценька, похапкам надзела сукенку, прышпіліла як папала косы і выйшла ў першы пакой. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пацю́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм.
1. што. Цюкаючы, папсаваць.
2. Цюкаць некаторы час. Арцём неяк мітусліва пацюкаў сякерай і хуценька адказаў. Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)