ху́каць, -аю, -аеш, -ае; незак., на каго-што, у што і без дап.

Выпускаць ротам струмень паветра, каб сагрэць, прыцішыць боль і пад.

Х. на рукі.

|| аднакр. ху́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| зак. паху́каць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. ху́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ху́каць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. ху́каю ху́каем
2-я ас. ху́каеш ху́каеце
3-я ас. ху́кае ху́каюць
Прошлы час
м. ху́каў ху́калі
ж. ху́кала
н. ху́кала
Загадны лад
2-я ас. ху́кай ху́кайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час ху́каючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ху́каць несов. (ртом) дуть, дыша́ть;

х. на ру́кі — дыша́ть (дуть) на́ руки;

х. на замёрзлае шкло — дыша́ть на замёрзшее стекло́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ху́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., на каго-што, у што і без дап.

Выпускаць ротам струмень паветра, каб сагрэць, прыцішыць боль і пад. [Міканор] абціраў рукі аб палу світы, хукаў — грэў — і зноў з вясёлай ахвотаю пілаваў, абсякаў, валок да саней. Мележ. Нага апухла ад нечага, відаць, дужа баліць, і.. [хлапчук] увесь час згінаецца над ёю ды хукае на яе. Галавач. [Крук] даставаў пячатку, хукаў на яе, паднёсшы да самага рота, як усё роўна грэў пальцы ад холаду, тады стукаў па стале па сініх паперах — у адным месцы, у другім. Пташнікаў. / у перан. ужыв. Сапраўды, з гэтага нарыса.. [Марына] выглядала нейкай спешчанай матчынай дачкой, на якую ўсё жыццё хукалі. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паху́каць гл. хукаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заху́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Пачаць хукаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ху́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Аднакр. да хукаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ху́паць

‘хукаць на каго-небудзь, што-небудзь, у што-небудзь і без дапаўнення’

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. ху́паю ху́паем
2-я ас. ху́паеш ху́паеце
3-я ас. ху́пае ху́паюць
Прошлы час
м. ху́паў ху́палі
ж. ху́пала
н. ху́пала
Загадны лад
2-я ас. ху́пай ху́пайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час ху́паючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

паху́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Час ад часу хукаць. Работай сагрэйся, калі халады, Не будзеш пахукваць на рукі тады. Бялевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паху́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Хукаць некаторы час. Сонца яшчэ не ўзышло, і было даволі-такі халаднавата, аж рукі стылі. Нічыпар пахукаў на іх і ўтарапіўся на ўсход. Чарнышэвіч. Нямко асцярожна ўзяў птушанятка ў рукі, пахукаў яму ў роцік, потым гэтак жа асцярожна палажыў у запазуху. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)