хрыпу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Чалавек з хрыплым голасам.

|| ж. хрыпу́ха, -і, ДМ -пу́се, мн. -і, -пу́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хрыпу́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. хрыпу́н хрыпуны́
Р. хрыпуна́ хрыпуно́ў
Д. хрыпуну́ хрыпуна́м
В. хрыпуна́ хрыпуно́ў
Т. хрыпуно́м хрыпуна́мі
М. хрыпуне́ хрыпуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

хрыпу́н, -на́ м., разг. хрипу́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хрыпу́н, ‑а, м.

Разм. Чалавек з хрыплым голасам. — Усё роўна паўзі, — гаворыць Косця, — хопіць тут і без цябе хрыпуноў. Адамовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хрипу́н разг. хрыпу́н, -на́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хрыпу́ха, ‑і, ДМ ‑пусе, ж.

Жан. да хрыпун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)