хны́канне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. хны́канне хны́канні
Р. хны́кання хны́канняў
Д. хны́канню хны́канням
В. хны́канне хны́канні
Т. хны́каннем хны́каннямі
М. хны́канні хны́каннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хны́канне ср., прям., перен. хны́канье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хны́канне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. хныкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Хто справу хныканнем распачынае, Той добрых вынікаў не мае. Корбан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хны́каць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

1. Жаласна плакаць, утвараючы адрывістыя насавыя гукі.

2. перан. Скардзіцца, наракаць на што-н.

|| наз. хны́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хны́канье разг. хны́канне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скуле́ние

1. скавыта́нне, -ння ср.;

2. скуго́ленне, -ння ср.; хны́канне, -ння ср.; см. скули́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)