хло́рысты

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. хло́рысты хло́рыстая хло́рыстае хло́рыстыя
Р. хло́рыстага хло́рыстай
хло́рыстае		 хло́рыстага хло́рыстых
Д. хло́рыстаму хло́рыстай хло́рыстаму хло́рыстым
В. хло́рысты (неадуш.)
хло́рыстага (адуш.)		 хло́рыстую хло́рыстае хло́рыстыя (неадуш.)
хло́рыстых (адуш.)
Т. хло́рыстым хло́рыстай
хло́рыстаю		 хло́рыстым хло́рыстымі
М. хло́рыстым хло́рыстай хло́рыстым хло́рыстых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хло́рысты хим. хло́ристый;

~тая кіслата́ — хло́ристая кислота́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хло́рысты, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца ў злучэнні з хлорам, які мае ў сабе хлор. Хлорыстая кіслага. Хлорысты вадарод. Хлорысты барый.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хло́ристый хим. хло́рысты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жаве́ль, -вялю́, м.

Хлорысты раствор, едкая зеленавата-жоўтая вадкасць, якая выкарыстоўваецца для адбелкі тканін.

|| прым. жаве́левы, -ая, -ае.

Жавелевая вада.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нашаты́р, -у́, м.

1. Хлорысты амоній.

2. Тое, што і нашатырны спірт.

|| прым. нашаты́рны, -ая, -ае.

○

Нашатырны спірт — водны раствор аміяку, празрыстая, бясколерная вадкасць з вострым пахам (выкарыстоўваецца ў медыцыне).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жаве́ль, ‑вялю; м.

Хлорысты раствор, едкая зеленавата-жоўтая вадкасць, якая выкарыстоўваецца для адбелкі тканін.

[Ад геагр. назвы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

на́трый, ‑ю, м.

Хімічны элемент, мяккі шчолачны метал серабрыста-белага колеру. Хлорысты натрый. Вуглякіслы натрый.

[Лац. natrium.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сільві́н, ‑у, м.

Празрысты мінерал, падобны да каменнай солі, горка-салёны на смак; хлорысты калій.

[Фр. sylvine.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эты́л, ‑у, м.

Спец. Злучэнне вугляроду і вадароду, якое ўваходзіць у састаў многіх арганічных злучэнняў. Хлорысты этыл.

[Ад грэч. aithēr — эфір, паветра і hylē — рэчыва, матэрыя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)