хаўру́сны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
хаўру́сны |
хаўру́сная |
хаўру́снае |
хаўру́сныя |
| Р. |
хаўру́снага |
хаўру́снай
хаўру́снае |
хаўру́снага |
хаўру́сных |
| Д. |
хаўру́снаму |
хаўру́снай |
хаўру́снаму |
хаўру́сным |
| В. |
хаўру́сны (неадуш.)
хаўру́снага (адуш.) |
хаўру́сную |
хаўру́снае |
хаўру́сныя (неадуш.)
хаўру́сных (адуш.) |
| Т. |
хаўру́сным |
хаўру́снай
хаўру́снаю |
хаўру́сным |
хаўру́снымі |
| М. |
хаўру́сным |
хаўру́снай |
хаўру́сным |
хаўру́сных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
хаўру́сны разг. о́бщий, совме́стный; арте́льный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
хаўру́сны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які належыць хаўрусу. Хаўрусная малатарня. □ [Ганна:] — Хутка год будзе, як падглядалі хаўрусных пчол. З таго ты [Кацярынка] і не была ў Ластку. С. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хаўру́с, -у, м. (разм.).
1. Група людзей, звязаных агульнымі мэтамі, інтарэсамі.
2. Саюз, садружнасць.
Маці была ў хаўрусе з суседкай.
|| прым. хаўру́сны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)