Філарэ́т
назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
Філарэ́т |
Філарэ́ты |
| Р. |
Філарэ́та |
Філарэ́таў |
| Д. |
Філарэ́ту |
Філарэ́там |
| В. |
Філарэ́та |
Філарэ́таў |
| Т. |
Філарэ́там |
Філарэ́тамі |
| М. |
Філарэ́це |
Філарэ́тах |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
філарэ́т
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
філарэ́т |
філарэ́ты |
| Р. |
філарэ́та |
філарэ́таў |
| Д. |
філарэ́ту |
філарэ́там |
| В. |
філарэ́та |
філарэ́таў |
| Т. |
філарэ́там |
філарэ́тамі |
| М. |
філарэ́це |
філарэ́тах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
філарэ́т м., ист. филаре́т
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
філарэ́т, ‑а, М ‑рэце, м.
Член тайнага студэнцкага таварыства Віленскага універсітэта, якое ўзнікла ў 1820 г.
[Ад грэч. philaretos — аматар дабрачыннасці.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)