фу́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
фу́к |
| Р. |
фу́ку |
| Д. |
фу́ку |
| В. |
фу́к |
| Т. |
фу́кам |
| М. |
фу́ку |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
фук I сущ. (род. фу́ку) м. фук, фу́ка ж.
фук II межд., в знач. сказ., разг. фук
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
фук
1. сущ. фук, род. фу́ку м.;
2. в знач. сказ., разг. фук, дзьмух.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
фук 1, выкл. у знач. вык.
Разм. Ужываецца для вызначэння хуткага дзеяння паводле знач. дзеясл. фукаць — фукнуць. Фук на агонь.
фук 2, ‑у, м.
Разм. У шашачнай гульні — шашка, якую знімае партнёр за недагляд. [Андрэй:] — Што можа быць больш радаснае, як зняць фук? Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)