фу́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. фу́к
Р. фу́ку
Д. фу́ку
В. фу́к
Т. фу́кам
М. фу́ку

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

фук I сущ. (род. фу́ку) м. фук, фу́ка ж.

фук II межд., в знач. сказ., разг. фук

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фук

1. сущ. фук, род. фу́ку м.;

2. в знач. сказ., разг. фук, дзьмух.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фук ​1, выкл. у знач. вык.

Разм. Ужываецца для вызначэння хуткага дзеяння паводле знач. дзеясл. фукаць — фукнуць. Фук на агонь.

фук ​2, ‑у, м.

Разм. У шашачнай гульні — шашка, якую знімае партнёр за недагляд. [Андрэй:] — Што можа быць больш радаснае, як зняць фук? Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

chuch, ~u

м.

1. подых;

2. фук (у гульні);

wziąć chuch — узяць фук; зняць фук

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

huff

[hʌf]

1.

n.

вы́бух зло́сьці або́ раздражне́ньня

2.

v.t.

1) злава́ць; зьневажа́ць, абража́ць

2) ста́віцца з фанабэ́рыяй або́ пага́рдай

3) (у ша́шках) рабі́ць “фук”

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)