фрыкцыё́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
фрыкцыё́н |
фрыкцыё́ны |
| Р. |
фрыкцыё́на |
фрыкцыё́наў |
| Д. |
фрыкцыё́ну |
фрыкцыё́нам |
| В. |
фрыкцыё́н |
фрыкцыё́ны |
| Т. |
фрыкцыё́нам |
фрыкцыё́намі |
| М. |
фрыкцыё́не |
фрыкцыё́нах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
фрыкцыён, ‑а, м.
Спец. Муфта для валаў, якая перадае вярчальны рух пры дапамозе сіл трэння паміж дэталямі, што прыціскаюцца адна да адной.
[Ад лац. frictio — трэнне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)