фрыкцыё́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. фрыкцыё́н фрыкцыё́ны
Р. фрыкцыё́на фрыкцыё́наў
Д. фрыкцыё́ну фрыкцыё́нам
В. фрыкцыё́н фрыкцыё́ны
Т. фрыкцыё́нам фрыкцыё́намі
М. фрыкцыё́не фрыкцыё́нах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Фрыкцыён 10/149

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

фрыкцыён, ‑а, м.

Спец. Муфта для валаў, якая перадае вярчальны рух пры дапамозе сіл трэння паміж дэталямі, што прыціскаюцца адна да адной.

[Ад лац. frictio — трэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фрыкцыён

(ад лац. frictio = трэнне)

муфта для валоў, якая перадае вярчальны рух пры дапамозе сіл трэння паміж дыскамі, што прыціскаюцца адзін да аднаго.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)